CONCERT REVIEW

De kleine zaal van Muziekodroom was het decor voor de gig van Mama’s Boys. Onaangekondigd diende Johnny Mastro zich aan met niet één, maar twee nieuwe gitaristen. Een duopack. Eén betalen, twee krijgen. Maar…! Het is zeker geen gratuite aanwinst. Met deze twee rare snuiters erbij komen Mama’s Boys akelig dicht in de buurt van Lester Butler’s Red Devils. Zonder echter een klakkeloze copie te gaan worden. Johnny Mastro, voor één keer letterlijk klakkeloos, kiest nog steeds voor zijn eigen repertorium dat hoofdzakelijk uit eigen werk bestaat. Deze nummers evolueren of revolueren constant, bij elke personeelswissel zullen we maar zeggen, bijna bij elke opvoering zelfs. Dat is omdat Mastro ruimschoots gelegenheid biedt aan zijn muzikanten om zich te manifesteren. De één maakt er al wat meer gebruik van dan een ander, maar in het geval van dit duopack is die inbreng niet gering en niet meer wegcijferbaar.

O.K. Let’s take a look at the line-up. Frontman Johnny Mastro verzorgt als vanouds, de eerste versie van Mama’s Boys ontstond in ’93, de vocals en de bluesharp. Drummer is nog steeds Jimmy Goodall, hij blijft een trouwe volgeling. Een drummer naar mijn hart, keepin’ the beat where it has to. Als bassist treffen we nu al enige tijd de immer lachende Paul Loranger aan in het gezelschap. Als hij maar kan toeren, vertrouwde hij mij een paar maanden geleden toe, ter gelegenheid van de show van 2000 LBS of Blues in de Crossroads, waar hij deel uitmaakte van Michael Arguello’s band, samen met Mastro trouwens. En dan belanden we bij onze twee gitaristen. De imposantste, zowel qua prestaties op de zes snaren als fysiek met z’n 150 kilootjes, is Gino Matteo, tweeëntwintig jaar. Een inventieve wervelwind, die behalve een stevige stuwende beat en  raszuivere funky solo’s, ook nog speelse signatuurtjes verweeft in zijn partij. Een bezige bij. Geen enkel moment kan je hem betrappen op inspiratieloos gecomp. De ander wordt Top of the Mountain genoemd, of kortweg Smoke voor de vrienden, vanwege zijn kettingrokerij. Misschien is Top of the Volcano een betere naam. Ook deze zeventwintigjarige, met satanssik getooide, gitarist weet precies weerwerk te bieden aan Gino. Want geen van beiden eist de rol op van leadguitarist op. Ze vullen allebei lead- of rhythmguitar in en lopen mekaar daarbij voor geen centimeter in de weg.

Zoals ik reeds zei, begint de sound qua intensiteit, sterk op Lester Butler’s Red Devils te gelijken, al zijn er natuurlijk nog gereputeerde mededingers om dit fel gegeerde ‘vacuum’ op te vullen, zoals Jimmie Wood’s The Imperial Crowns of nog straffer de bij ons nog nagenoeg onbekende Jason Ricci. Hoe het ook zij, Johnny is in de bijt.
Ik wil graag nog een paar namen noemen die bij me opkwamen, als ik deze upgraded Mama’s Boys hoorde. Zo ontwaardde ik in die gedrevenheid soms echo’s van de, uit de pre-Butler periode, J.Geils Band of nog, als Matteo aan het (gitaar)woord was, Joe Walsh in zijn James Gang “Rides Again” era. De totaalklank van Johnny Mastro’s nieuwe outfit wordt nog eigener met deze ‘new kids in town’. Gezien zijn prille conditie, mag deze tour eigenlijk beschouwd worden als een reizende jamsession, die groeit en hechter op mekaar inspeelt met elke gig. Als deze configuratie van Mama’s Boys een lang leven mag beschoren zijn, wordt dit een ijzersterke band en een ‘Katrina’ voor andere soortgelijke bands.

En Move2Blues heeft dit bij ons gebracht. Voorkennis ? Dan moeten ze ons hun bronnen kenbaar maken.

Jan van Crossroads is tourmanager van deze roundtrip en waakt tevens over de technische kwaliteit van het gebodene.
Donderdag, 15 mei valt er een akoestische set te beleven van Mama’s Boys in The Crossroads te Antwerpen. Nooit eerder gebeurd, een exclusieve première voor onze prime-rootsclub van Antwerpen. Allen daarheen ! Maar laat een plaatsje voor ons.

witteMVS